ΣΥ, ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΓΥΡΕΥΕΙΣ;

Γιά πολλούς ἀνθρώπους ὁ Θεός εἶναι καλός, μόνο ὅταν ἀνταποκρίνεται στά αἰτήματά τους. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί μοιάζουν μέ μικρά παιδιά, πού ὅταν οἱ γονεῖς τους ἀρνοῦνται νά ἀκούσουν τό κάθε τους αἴτημα τούς λένε σκληρούς καί ἀπάνθρωπους! Καί ὅταν τά ἀναγκάζουν νά πηγαίνουν καί σχολεῖο τούς λένε καί τύραννους!

*     *      *

Κάποια φορά, μᾶς λέει τό εὐαγγέλιο, ἕνας γεροδεμένος πλούσιος νεαρός πλησίασε τόν Χριστό καί Τοῦ ἔθεσε τό γεμᾶτο ἀγωνία ἐρώτημα:

-Τί πρέπει νά κάμω γιά νά κερδίσω τήν αἰώνια ζωή; Καί δείχνοντάς Του εὐλάβεια καί σεβασμό, Τόν προσφώνησε μέ τά λόγια “διδάσκαλε ἀγαθέ”. Μά ὁ Χριστός τόν διόρθωσε. Τοῦ εἶπε: Ἀγαθός ἕνας εἶναι· ὁ Θεός! Γιά νά καταλάβουμε τί σημαίνουν τά λόγια “ὁ Θεός εἶναι ὁ μόνος ἀγαθός”, ὀφείλομε νά κάμωμε μία διάκριση ἀνάμεσα στό “χρειάζομαι” καί στό ”θέλω”.

Ἄς ξεκινήσωμε μέ τό ἐρώτημα: Πότε ὁ Θεός εἶναι ἀγαθός-καλός; Ὅταν μᾶς δίνει αὐτό πού τοῦ ζητᾶμε, ἤ ὅταν μᾶς δίνει ἐκεῖνο πού πραγματικά ἔχωμε ἀνάγκη, ἔστω καί ἄν ἐμεῖς ἔχωμε τήν ἐντύπωση πώς δέν μᾶς χρειάζεται;

Ὁ Θεός εἶναι ἀγαθός, σημαίνει, πώς ὁ Θεός δίνει στόν καθένα μας ἐκεῖνο πού τοῦ χρειάζεται· γιά καλό του· γιά τήν ὁλοκλήρωση καί τήν τελείωσή του· καί ὄχι γιά τήν καταστροφή του· κάτι πού πολλές φορές προκαλοῦν οἱ ἀπόλαυσεις.

Παράδειγμα:

Ὅταν ὁ ἄσωτος υἱός εἶπε στόν πατέρα του “δῶσε μου τό μερίδιό μου”, ἔκανε μιά ἀπρέπεια: ἀμφισβήτησε τήν ἀγάπη καί κηδεμονία τοῦ πατέρα του! Ὅταν ὅμως, μυαλωμένος πιά γύρισε στό πατρικό του σπίτι, τά λόγια του δέν ἦσαν πιά “ἀπρέπεια”. Τώρα Τοῦ ζήτησε νά τοῦ δείξει τήν πατρική Του ἀγάπη. Αὐτό δηλώνουν τά λόγια “ποίησόν μεσάν ἕνα ὑπηρέτη σου".

Ὁ ληστής πού βρισκόταν στά ἀριστερά τοῦ Χριστοῦ ἐπάνω στόν σταυρό, ἔκρινε τήν καλοσύνη τοῦ Χριστοῦ μέ βάση τήν θεϊκή Του δύναμη! Καί Τοῦ ζήτησε νά τόν κατεβάση ἀπό τόν σταυρό! Αὐτό ἤθελε! Αὐτό ζητοῦσε!

Ἀντίθετα. Ὁ ληστής πού κρεμόταν στά δεξιά Του, εἶδε τήν καλοσύνη τοῦ Χριστοῦ σάν εὐκαιρία νά ζητήσει ἐκεῖνο, πού τήν συγκεκριμένη ἐκείνη στιγμή καί ὧρα εἶχε πραγματικά ἀνάγκη - τήν αἰώνια ζωή· τόν παράδεισο.

*     *     *

Ἀλήθεια, ποιός πατέρας δέν θέλει νά αἰσθάνεται ὑπερήφανος γιά τό παιδί του;

Καί ἄν καμμία φορά τοῦ μιλάει αὐστήρα, τό κάνει ὄχι ἐπειδή θέλει νά τό “παίξει” ἐξουσία, ἀλλά ποθεῖ νά ἰδεῖ τό παιδί του νά γίνεται μιά ἡμέρα ἀντάξιος υἱός του. Γιατί, ὅπου ὑπάρχει ἀληθινή ἀγάπη, ὑπάρχει καί ὁ πόθος νά βλέπωμε τό ἀγαπημένο πρόσωπο πιό ψηλά. Καί ἐπειδή ὁ Θεός ἀπό ἀγάπη θέλει νά μᾶς βλέπει πολύ ψηλά, μᾶς δίνει αὐτά πού μᾶς ὁδηγοῦν κοντά Του καί ὄχι ἐκεῖνα πού ἐμεῖς Τοῦ ζητᾶμε, ἐπειδή φανταζόμαστε ὅτι εἶναι ὅ,τι τό καλύτερο γιά μᾶς.

*     *     *

Ἄν ὑπάρχει Θεός, ὑπάρχει καί εὐτυχία. Καί ἀφοῦ ὁ Θεός ὑπάρχει, ὑπάρχει καί εὐτυχία. Καί μόνο κοντά Του μποροῦμε νά βροῦμε τήν ἀπόλυτη καί ἀληθινή εὐτυχία.

Συνεπώς. Θέλεις νά γνωρίσεις τόν Θεό; Ἕνας δρόμος ὑπάρχει: Νά πᾶς κοντά Του· νά πέσεις στά γόνατα!

 Τόν Θεός μπορεῖς νά τόν γνωρίσεις ὄχι μέσα ἀπό τήν ἔρευνα, ἀλλά μέ τήν προσωπική γνωριμία μαζί Του! Καί προσωπική γνωριμία-ἐμπειρία ἀποκτάει ὁ ἄνθρωπος, ὅταν παίρνει τήν ἀπόφαση νά Τόν ἀγαπήσει, καί νά κάνει καθημερινά τό θέλημά Του.

Σήμερα στίς Θεολογικές Σχολές σέ διάφορες χῶρες ὑπάρχουν καί καθηγητές ἄ-πιστοι! Αὐτό ὀφείλεται στό ὅτι περιορίζονται νά γεμίζουν τά κεφάλια τους μέ γνώσεις γύρω ἀπό τό Θεό, χωρίς ποτέ νά φροντίζουν νά Τόν γνωρίσουν! Μοιάζουν μέ ἄνθρωπο πού κρατάει στά χέρια του τό “μπουκάλι” τῆς θεολογίας, πού εἶναι τό γλυκύτερο καί νοστιμότερο κρασί, καί ἁπλά κάθονται καί τό περιεργάζονται, χωρίς ποτέ νά γεύονται τό περιεχόμενο του!

Τό κρασί εἶναι ἐμπειρία. Ἤ ἤπιες καί τό ξέρεις, ἤ δέν ξέρεις τίποτα. Τό ἴδιο καί ὁ Θεός. Ἤ Τόν ζεῖς, ἤ δέν καταλαβαίνεις τίποτα γι᾽ Αὐτόν.

Ἡ ἀθεΐα καί ἡ ἀπιστία, ἔχουν γέννημά τους τήν ἁμαρτία: ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν φρόντισε νά γευθῆ τήν ζωή τοῦ Θεοῦ, τήν γλύκα τῆς πίστης.

*     *     *

Ὅταν ἀκοῦς κάποιον νά λέει “κανείς δέν μέ ἀγαπάει”, εἶναι τό ἴδιο σάν νά λέει, δέν ἔδειξα ποτέ ἀγάπη σέ κανένα. Γι᾽ αὐτό, ὅσο πιό σπουδαῖο εἶναι τό πρόσωπο πού σέ ἀγαπάει, τόσο πιό μεγάλη εἶναι καί ἡ δική σου ὀφειλή.

Ὅλοι τό γνωρίζουμε. Ὁ ἄνθρωπος ἀπό μόνος του εἶναι ἕνα μηδενικό! Ἕνα τίποτα! Ἀξία ἀποκτάει μόνο ἐπειδή τόν ἀγαπάει ὁ Θεός.

Γιατί οἱ ἄνθρωποι σήμερα, παρότι κολυμπᾶνε μέσα σέ τόσα ἀγαθά, εἶναι δυστυχισμένοι; Ἐπειδή εἶναι ἐρωτευμένοι μέ τό “ἐγώ” τους! Καί ἐρωτευμένοι μέ τό “ἐγώ” τους, ἀγαπάνε μόνο τόν ἑαυτό τους! Καί κλεισμένοι στό καβούκι τους, δέν ἀφήνουν τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ νά μπεῖ στήν ζωή τους, νά τήν ἀλλάξη, νά τήν μεταμορφώση: νά ἀγαπήσουν τόν Θεό καί νά φροντίσουν νά Τόν ζοῦν!

*     *     *

Λοιπόν, ἀδελφέ, φρόντισε:

Νά παρακαλεῖς τόν Θεό νά σοῦ δίνει ἐκεῖνο πού εἶναι τό πιό ἀναγκαῖο καί ἀπαραίτητο γιά τήν ζωή σου: νά γεμίζει τήν καρδιά σου μέ τόν πόθο νά γνωρίσεις τόν Χριστό καί νά ζεῖς μέ ἀγάπη· γιά τόν Θεό.

Fulton Sheen

(Καθηγητής Ψυχολογίας)

      Μετ. Ἀρχιμ. Α.Μ.

ΣΥ, ΤΙ ΘΑ ΔΙΑΛΕΓΕΣ;

            Κάποτε ὁ Πιλᾶτος, ὁ τότε ἐκπρόσωπος τοῦ αὐτοκράτορα τῆς Ρώμης στήν Παλιαστίνη, ἔσυρε τά βήματα του στό πραιτώριο· στό διοικητήριο.

Στά δεξιά του στεκόταν ὁ Χριστός· ὁ Δίκαιος· ὁ Λυτρωτής· ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου, πού γεννήθηκε γιά ἕνα καί μόνο σκοπό: γιά νά παθάνει! Γιά νά δώσει τήν ζωή του γιά τήν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων.

Στά ἀριστερά του στεκόταν ὁ Βαραββᾶς· ἕνας ἐπαναστάτης, πού πρωτοστάτησε σέ ἐξέγερση ἐναντίον τῶν κατακτητῶν Ρωμαίων καί ἐξ αἰτίας του ἔγιναν φόνοι.

Ὁ Πιλᾶτος τότε, ζήτησε ἀπό τόν λαό, νά διαλέξει ἀνάμεσα στούς δύο τόν ἕνα. Τούς εἶπε:

-Ποιόν θέλετε νά σᾶς ἀπολύσω; τόν Βαραββᾶ; ἤ τόν Ἰησοῦν, τόν λεγόμενον Χριστόν;

*     *     *

Τό ἀποτέλεσμα τό γνωρίζεις.

Νά, ὅμως, τό βάρβαρο ἐρώτημα:

          - Ἄν, ἐκεῖνο τό πρωί τῆς Μ. Παρασκευῆς βρισκόσουν ἀνάμεσα στόν ὄχλο σύ, τί θά ἀπαντοῦσες;

          Τό ἐρώτημα εἶναι ὅσο ποτέ ἄλλοτε καί ἐπίκαιρο καί διαχρονικό. Μή βιαστεῖς λοιπόν νά ἀπαντήσεις.

*     *     *

          Τό δικαστήριο τοῦ Πιλάτου εἶναι ἡ συνείδησή σου: κάθε ἡμέρα· κάθε ὥρα· κάθε λεπτό τῆς ὧρας! Ὁ Χριστός στό πραιτώριο· στό δικαστήριο! Καί δικάζεται. Ἀπό ποιόν; Ἀπό σένα. Καί ἀπό ἐμένα!

Πῶς;

          • Ὅταν στήν καθημερινή σου ζωή σύ ἐπιλέγεις τό καλό· τήν καθαρότητα· τήν θυσία· τήν καλωσύνη· τήν ἀγάπη, καί γενικά τήν ἀρετή καί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, φωνάζεις ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς σου στόν Πιλᾶτο: Ἀπόλυσε τόν Ἰησοῦ!

          • Ὅταν ὅμως, στήν καθημερινή σου ζωή ἐπιλέγεις τό κακό· τήν ἀδικία· τήν ἀκαθαρσία· τήν παλιανθρωπιά· τήν ἁμαρτία, τότε λές ξεκάθαρα στόν Πιλᾶτο: Θέλω νά ἀπολύσεις τόν Βαραββᾶ!

*     *     *

Καί μή τό ξεχνᾶς:

• Ὅταν στίς ἐπιλογές σου προτιμᾶς τήν ἁμαρτία ἀπό τήν ἀρετή, τό κακό ἀπό τό καλό, τό θέλημα τό δικό σου ἀπό τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τόν Χριστό τόν σταυρώνεις! Ἀνήκεις τότε καί σύ στόν ὄχλο, ὁ ὁποῖος φώναζε: Ἆρον! Ἆρον! σταύρωσον αὐτόν!

         

Fulton Sheen

(Καθηγητής Ψυχολογίας)

      Μετ. Ἀρχιμ. Α.Μ.

ΤΙ ΦΤΑΙΕΙ; ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ;

            Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἐπιθυμοῦν τό καλό· καί γιά τόν ἑαυτό τους καί γιά τούς ἄλλους. Καί ποιός δέν θά ἤθελε νά εἶναι καλύτερος; Ἐκτός βέβαια ἀπό ἐκείνους πού πέφτουν στήν παγίδα νά θεωροῦν τόν ἑαυτό τους αὐτάρκη.

Τό ἐρώτημα ὅμως πού πρέπει νά ἀπευθύνουμε στόν ἑαυτό μας εἶναι:

• τί εἶναι αὐτό τό ὁποῖο μέ ἐμποδίζει νά γίνω καλύτερος;

• τί εἶναι αὐτό πού μέ χωρίζει ἀπό τό ἅγιο, τό ἁγνό, τό καλό, τήν ἀρετή;

Ἀπάντηση: Οἱ ἐπιλογές μου.

Οἱ ἐπιλογές τῆς στιγμῆς μέ τίς ὁποῖες ἔρχομαι ἀντιμέτωπος κάθε ἡμέρα, κάθε ὥρα, κάθε λεπτό. Ὅσο μικρές καί ἀσήμαντες καί ἄν φαίνονται, εἶναι ἀποφάσεις πού πέρνω μέσα στά βάθη τῆς καρδιᾶς μου· ἀθέατες ἀπό τούς ἄλλους, φανερές μόνο σέ μένα!

Πόσες φορές λέμε ψέματα στόν ἑαυτό μας, μόνο καί μόνο γιά νά μήν πετάξωμε ἀπό μέσα μας συνήθειες πού ἔχομε ἀποκτήσει μέ τίς ἀλλεπάληλες ὑποχωρήσεις στίς ἐπιθυμίες μας, γιατί δέν θέλομε νά ἀλλάξομε τρόπο ζωῆς;

Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ζοῦν καί συμπεριφέρονται μέ μία ψεύτικη εἰκόνα πού ἔχουν σχηματίσει γιά τόν ἑαυτό τους, τήν ὁποία οὐδέποτε εἶναι πρόθυμοι νά ἐγκαταλείψουν. Γιατί τρέμουν καί φοβοῦνται μπροστά στήν ἀνακάλυψη τοῦ πραγματικοῦ ἑαυτοῦ τους. Διυλίζουν τήν παραγματικότητα μέσα ἀπό τό σουρωτήτι τῆς φιλαυτίας ἀποκλείοντας τήν ὅποια ἀλήθεια πού θά μποροῦσε νά τούς βλάψει!

Ἡ λαϊκή ἔκφραση «μήν κοροϊδεύεις τόν ἑαυτό σου», εἶναι σ᾽ αὐτήν τήν περίπτωση ἡ πιό σωστή συμβουλή. Τίποτα δέν στέκει ἐμπόδιο στήν πρόοδο μας παρά μόνο ὁ ἐγωισμός. Καί ἄς μή ξενχᾶμε ὅτι, ὁ ἐγωιστής πάντοτε κατέχεται ἀπό δολιότητα καί ψέμα· ἀπό «ἱερά» σφάλματα πού ποτέ δέν παραδέχεται, οὔτε εἶναι σέ θέση νά τά ἀπαρνηθεῖ. Γι᾽ αὐτό ἀκριβῶς, ὁ ἐγωισμός πού ἐμφωλεύει μέσα σέ ὅλους μας, χρειάζεται ἕνα ἀνελέητο ἐξωνυχιστικό ψάξιμο σέ κάθε γωνιά καί ἀκρούλα τοῦ νοῦ καί τῆς καρδιᾶς μας.

Ὁ ἄνθρωπος πού κάνει πόθο του καί ἀγωνίζεται νά γίνει καλύτερος καί νά πάει πιό κοντά στό Θεό χωρίς αὐστηρή αὐτοκριτική, καί πού στήν συνέχεια ἀπορεῖ γιατί ὑποφέρει ἀπό ἀλλεπάληλες ἦττες, νά εἶναι βέβαιος ὅτι, αὐτό τοῦ συμβαίνει, κατά κανόνα, ἐπειδή ἐπέτρεψε στόν ἑαυτό του νά θρονιάσει μέσα του ἕνας ἄλλος «Τρωικός ἵππος»· δηλ. τό ὅποιο καμουφλαρισμένο ἐλάττωμα πού κυριαρχεῖ στήν ζωή του. Καί μέχρι πού αὐτό τό ἐλάττωμα δέν πεταχτεῖ ἔξω ἀπό τήν καρδιά του καί ριχτεῖ στά πόδια τοῦ Θεοῦ μέ τήν ἐπιθυμία νά καταστραφεῖ ἐξολοκλήρου-μιά γιά πάντα, ὁ ἄνθρωπος αὐτός ποτέ στήν ζωή του δέν θά σημειώσει ἀληθινή πρόοδο καί προκοπή.

Λέει ὁ ἅγιος Αὐγουστῖνος:

Θέε μου, ποιός εἶναι ὁ πιστός δοῦλος Σου ἄν ὄχι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος δέν ψάχνει νά ἀκούσει ἀπό Σένα αὐτά πού τοῦ ἀρέσου, ἀλλά ἐκεῖνα στά ὁποία Σύ εὐαρεστεῖσε;

Συμπέρασμα:

Ὁ κάθε ἄνθρωπος ἔχει ὑποχρέωση,

• νά ἰδεῖ τόν ἑαυτό του στήν παραγματική του εἰκόνα, καί ὄχι ὅπως τόν φαντάζεται·

• νά ἀγαπάει τήν ἀλήθεια περισσότερο ἀπό τόν ἑαυτό του·

• νά εἶναι πρόθυμος νά παραδέχετε τά λάθη του· ἄν θέλει κάποτε νά ἰδεῖ τήν ἀλήθεια ὅπως εἶναι·  στήν πληρότητά της.

Ἀρχιμ. Α.Μ.

ΤΟ ΚΟΚΤΕΪΛ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Στόν κόσμο πού ζοῦμε ἕνα πρᾶγμα εἶναι βέβαιο: ὁ θάνατος· κάποια στιγμή, ὅλοι μας, θά ἀφήσουμε αὐτή τήν ζωή· βιολογικά, θά πάψουμε νά ὑπάρχουμε.

Ὅλα τά ὡραία τοῦ κόσμου τούτου χαρακτηρίζονται ἀπό τήν σφραγίδα τῆς φθορᾶς· τῆς ἀστάθειας· τῆς ἀβεβαιότητας. Ὅπου κι ἄν στρέψεις τό βλέμμα σου θά ἰδεῖς, κυρίαρχο στοιχεῖο τήν ρευστότητα. Ἀκόμη καί ἡ δική μας παρουσία ἐπάνω στήν γῆ εἶναι μία περιπλάνηση. Ζοῦμε χωρίς μόνιμη κατοικία. Στό σπίτι πού σύ τώρα ζεῖς, θά σέ διαδεχθῆ κάποιος ἄλλος, ὅπως καί σύ διαδέχθηκες τόν προκάτοχό του. Τό ἀληθινό μας σπίτι ἕνα κάπου ἀλλοῦ. Στόν οὐρανό. Καί νά τό παράξενο: δέν ξέρομε πότε θά ἀναχωρήσωμε· πότε θά ἀκούσωμε τήν φωνή τοῦ Πατέρα μας νά μᾶς καλεῖ νά γυρίσωμε στό σπίτι Του· στό σπίτι μας.

Πόσο ὄμορφη εἶναι ἡ ζωή! Τί γλυκειά πού εἶναι ἡ ζωή!

Ὅλοι μας ἔχομε ἀνάγκη καί ἀπό λίγη ἀναψυχή· λίγη «χαλάρωση», γιά νά μπορέσωμε νά συνεχίσωμε αὐτό τό ἐπίγειο προσκύνημά μας. Βέβαια, μέ τήν «χαλάρωση» δέν ἐννοῶ τήν ἁμαρτωλή διασκέδαση, οὔτε τήν σπατάλη. Γιά ρῖξε μιά ματιά στόν ἄνθρωπο πού κατάλαβε ποῦ βρίσκεται ἡ πραγματική χαρά. Γι᾿ αὐτόν, ἀναψυχή εἶναι τό ζεστό περιβάλλον τῆς οἰκογένειάς του καί ἡ ἀνέμελη ζωή τῆς ἁπλότητας.

Ὅμως. Ὅσο ἀθώα κι ἄν ζεῖ κανείς, ἀπολαμβάνοντας τήν ὀμορφιά τῆς ζωῆς καί τά ὡραῖα τοῦ κόσμου, διατρέχει τόν μέγιστο κίνδυνο: νά λησμονήσει τήν ἀληθινή του πατρίδα· τό πατρικό του σπίτι. Γι᾿ αὐτό, ὁ πανάγαθος Πατέρας, βλέποντας τό παιδί Του, μέσα στήν χαρά τῆς ζωῆς, νά ἀποπροσανατολί-ζεται, θέλοντας νά συμμετέχει καί αὐτός στήν χαρά του, τοῦ προσφέρει τό δικό Του ποτό: ἕνα κοκτέιλ, δικῆς Του κατασκευῆς. Τοῦ ἀνακατεύει:

v τά χαρούμενα μέ τά λυπηρά·

v τά εὐχάριστα μέ τά δυσάρεστα·

v τά γλυκά μέ τά πικρά.

Γι᾿ αὐτό, καί σύ ἀδελφέ, μή κάνεις τό λάθος καί ἀπελπίζεσαι, ὅταν στήν πορεία τῆς ζωῆς σου δοκιμάζεις πίκρες, πόνο καί θλίψη. Τό κοκτέιλ τοῦ Θεοῦ, γιά σένα πού ταξιδεύεις γιά τήν ἀληθινή σου πατρίδα, εἶναι εὐεργεσία καί προστασία, ὥστε νά μή νομίσεις τό ξενοδοχεῖο (τήν παρούσα ζωή) σάν τήν μόνιμη κατοικία σου (τήν αἰώνια ζωή).

Θυμίσουν, τότε, καί τό πάθημα τοῦ Πέτρου. Μέ μιά διαφορά: Ἐκεῖνος, περπάτησε ἐπάνω στά νερά μιᾶς λίμνης. Ἐσύ, περπατᾶς ἐπάνω στά νερά τῆς θάλασσας τοῦ κόσμου τούτου. Γιά σένα, δοκιμασίες εἶναι τά κύματα· καί φουρτούνα οἱ πειρασμοί· γύρω σου, οἱ ἄνθρωποι σάν ἄλλα ψάρια, «σκοτώνονται» ποιός θά καταβροχθίσει τόν ἄλλο. Ἐσύ ὅμως, μή φοβᾶσαι! Μή δειλιάζεις! Ξεκίνα. Περπάτα ἐπάνω στά νερά μέ σταθερότητα καί ἐμπιστοσύνη σέ Ἐκεῖνον πού σέ πρόσταξε νά περπατήσεις, γιά νά μή βυθισθεῖς. Ὁ Πέτρος φώναξε: ἐάν πράγματι εἶσαι Σύ Κύριε, πρόσταξε νά ἔρθω κοντά Σου. Τοῦ εἶπε ὁ Χριστός: Ἐμπρός, ἔλα! Ὁ Πέτρος ἄκουσε, ὑπάκουσε καί ξεκίνησε νά περπατάει ἐπάνω στά νερά. Ὅταν ὅμως, νοῦς καί καρδιά ἔπαυσαν νά ἀτενίζουν τόν Χριστό, ἄρχισε νά βουλιάζει. Καί μέσα στήν ἀπελπησία του φώναξε: «Κύριε, χάνομαι, σῶσε με». Καί ὁ Χριστός τόν ἅρπαξε ἀπό τό χέρι.

Καί ἐσύ, ἀδελφέ μου, τό ἴδιο κάμε. Ὅταν δυσκολεύεσαι νά πιεῖς τό κοκτέιλ πού σοῦ ἔφτιαξε ὁ Χριστός, φώναξε Του ὅπως ὁ Πέτρος: Κύριε, χάνομαι! Ἅπλωσε τό παντοδύναμο Σου χέρι καί κράτα με στήν ἐπιφάνεια τῆς θάλασσας γιά νά μήν πνιγῶ, νά μή χαθῶ! Καί τότε, θά Τόν ἰδεῖς νά ἁπλώνει τό χέρι Του καί νά σέ κρατάει γερά ἐπάνω ἀπό τά νερά.

ΤΑ ΔΥΟ ΜΑΧΑΙΡΙΑ!

          Λίγο πρίν τήν σύλληψή Του, ὁ Χριστός θέλοντας νά ὑπενθυμίσει στούς μαθητές Του τήν προφητεία “καί μετά ἀνόμων ἐλογίσθη”, ὅτι δηλ. θά τόν θανατώσουν σάν ἕνα κοινό ἐγκληματία, τούς εἶπε: ὅποιος δέν ἔχει μαχαίρι νά ἀγοράσει. Τότε οἱ ἀπόστολοι, χωρίς νά καταλάβουν τί τούς ἔλεγε, εἶπαν: Κύριε, ἰδού μάχαιραι ὦδε δύο! Νά, Κύριε, ὑπάρχουν ἐδῶ δύο μαχαίρια! (Λκ. 22,37).

          Γιατί δύο μαχαίρια καί ὄχι τρία ἤ τέσσερα ἤ…..;

          Στόν κόσμο πού ζοῦμε καί στήν ζωή μας γενικότερα ἔχομε μπροστά μας δύο μαχαίρια.

• Τό ἕνα στρέφεται πρός τά ἔξω-στούς ἄλλους, καί τό ἄλλο στρέφεται πρός τά μέσα-στόν ἑαυτό μας.

• Τό ἕνα προκαλεῖ βλάβη στόν διπλανό μας, ὅπως τό μαχαίρι πού χρησιμοποίησε ὁ ἀπόστολος Πέτρος γιά νά κόψει τό αὐτί τοῦ ὑπηρέτη τοῦ ἀρχιερέα. Αὐτοῦ τοῦ εἴδους (χρήσης) μαχαίρι ὁ Χριστός εἶπε νά ἐπιστραφεῖ στήν θέση του.

• Τό ἄλλο εἴδος μαχαίρι (ἐκεῖνο πού στρέφεται πρός τά μέσα) εἶναι αὐτό μέ τό ὁποῖο κόβουμε-πρέπει νά κόβουμε-ὄχι τούς ἄλλους ἄλλα τόν ἑαυτό μας-τά πάθη μας.

• Τό ἕνα τό κρατᾶνε στά χέρια τους τά ἔθνη, γιά νά προκαλοῦν μεταξύ τους πολέμους καί νά ἀλληλοεξον-τώνονται.

• Τό ἄλλο τό κρατᾶμε ὁ καθένας στά χέρια του γιά ἀφαιρεῖ ἀπό ἐπάνω του κάθετι πού τόν ἐμποδίζει νά ἀνεβεῖ στόν οὐρανό.

Ὅσο λιγότεροι ἄνθρωποι πολεμοῦν τό κακό μέσα τους, τόσο περισσότερο θά πολεμοῦν τόν διπλανό τους, τόν γείτονά τους καί τά ἄλλα κράτη. Καί ἀντίστροφα. Ὅσο περισσότερο ἀγωνίζονται ἐναντίον τοῦ κακοῦ τόσο λιγότερη ἡ ἀνάγκη νά μάχονται μέ τόν ἐξωτερικό ἐχθρό. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος “χύνει” λιγότερο δικό του αἷμα πολεμόντας τό κακό μέσα στήν καρδιά του, ἀναπόφευκτα θά χύσει περισσότερο αἷμα ξένο, τοῦ ἀδελφού του. Ἡ αὐτοδικαίωση καί ὁ ἐμφύλιος σπαραγμός πᾶνε μαζί χέρι-χέρι!

Ἐκεῖνος πού δέν ψάχνει νά βρεῖ τόν ἐχθρό πού ἐμφωλεύει εἶναι μέσα του, ὁπωσδήποτε θά τόν βρεῖ ἔξω!

Κάθε ἄνθρωπος, κάθε ἡμέρα, κάθε στιγμή, μέσα στά μύχια τῆς καρδιάς του διεξάγει ἕναν ἐμφύλιο πόλεμο μέ τόν ἑαυτό του. Ἄν σ᾽ αὐτό τό πόλεμο δέν δείξει παλληκαριά καί ἠττηθεῖ, σίγουρα θά τόν προεκτείνει καί πρός τά ἔξω-στούς ἀδελφούς του!

• Ἐκεῖνος πού δέν ἀγωνίζεται νά σταυρώνει καθημερινά τόν ἑαυτό του καί τά πάθη του, νά εἶσαι βέβαιος ὅτι θά σταυρώνει καθημερινά τούς ἄλλους.

• Ἐκεῖνος πού δέν σηκώνει καθημερινά τόν δικό του σταυρό, πρόσεξε καί θά τό ἰδεῖς, θά τόν τοποθετεῖ στήν πλάτη τῶν ἀλλων!

*     *     *

Μή σᾶς φανεῖ περίεργο τό ὅτι πολλές φορές ἀναρωτιόμαστε γιατί δέν ἔχομε μέσα μας εἰρήνη καί γαλήνη. Ἡ ἀλήθεια εἶναι πώς ἀκόμη δέν ξεκινήσαμε τόν πόλεμο μέ τόν Ἐαυτό μας. Καί γιατί δέν τόν ξεκινήσαμε; Μά θέλει ἐρώτηση; Δέν ἔχομε τήν διάθεση νά τό παραδεχθοῦμε ὅτι πράγματι μέσα μας ἔχομε ἕνα ἐχθρό ὁ ὁποῖος δέν παύει κάθε στιγμή νά μᾶς κλέβει καί νά τραυματίζει. Ἐνῶ αὐτός δουλεύει ἔντεχνα γιά τήν ἀπώλειά μας, ἐμεῖς καμαρώνουμε καί λέμε ὅ,τι μᾶς συμβαίνει ὀφείλεται σέ ἐξωτερικές αἰτίες!..

Τί κρῖμα! Τί κρῖμα! Ἄνθρωπος πού ποτέ δέν ἔκατσε νά σκεφτεῖ τήν καλοσύνη καί τήν ἀπέραντη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ποτέ δέν θά ἀναλάβει ἕνα τέτοιο ἀγώνισμα.

Γιατί;

Ἐπειδή ἔγινε ὁ ἴδιος νομοθέτης τοῦ ἑαυτό του! Νόμο ἔχει τό προσωπικό του συμφέρον! Ἔμπνευσή του ἔχει τήν φιλαυτία του! Σκοπό καί στόχο του ἔχει τήν αὐταρέσκεια· καί γιά Θεό-ποιόν ἄλλο; - τόν ἑαυτούλη του!

Fulton Sheen

(Καθηγητής Ψυχολογίας)

      Μετ. Ἀρχιμ. Α.Μ.

Ἀνοιχτόμυαλος ἤ ......

Κάνοντας μία ἀνατομή στήν σημερινή κοινωνία, βλέπομε πώς αὐτό πού ἔχει τήν μεγαλύτερη πέραση καί ἑλκύει τό ἐνδιαφέρον τῶν περισσοτέρων εἶναι ἡ καυχησιολογία μερικῶν, ὅτι τάχα εἶναι ἄνθρωποι μέ «ἀνοιχτό» μυαλό. Βέβαια, τό μόνο πού τελικά κατορθώνουν νά δείξουν εἶναι τό ἀντίθετο: ὅτι εἶναι ἄνθρωποι «στενόμυαλοι».

Ἀλήθεια, ποιανοῦ δέν τοῦ ἀρέσει νά τοῦ τό λένε ὅτι εἶναι ἄνθρωπος ἀνοιχτόμυαλος; ἄνθρωπος μέ εὐρύς ὁρίζοντες;

·        Τό ἀνοιχτό μυαλό βέβαια, εἶναι κάτι τό ἀξιοζήλευτο καί ἐξιέπαινο· γιατί ἀνοίγει δρόμους· διευρύνει τούς ὁρίζοντες· καί μέ τιμόνι τήν ἐλπίδα χαράσσει  συγκεκριμένο προορισμό.

·        Τό ἀνοιχτό μυαλό εἶναι κάτι τό ἀξιοσύστατο· μοιάζει μέ τήν ἄβυσσο ἤ ἔστω, μέ ἕνα πηγάδι, ὅπου κανείς ἔχει τήν δυνατότητα νά ἀνιχνεύει τό βάθος καί τήν οὐσία.

Ἐκεῖνοι πού καυχώνται ἁπλᾶ καί μόνο ὅτι εἶναι ἄνθρωποι ἀνοιχτόμυαλοι, εἶναι ἐκεῖνοι πού ἀγαποῦν μέν τήν ἀλήθεια φαινομενικά, μά στήν πραγματικότητα οὔτε πού τήν ἐπιθυμοῦν, οὔτε πού τήν κάνουν ζήτημα ἐπιδίωξής τους, καί φυσικά, οὔτε καί τήν βρίσκουν ποτέ! Τούς ἀρέσει τό κυνήγι, ἀλλ᾽ ὄχι καί ἡ λεία! Θαυμάζουν τά ἀχνάρια τῆς ἀλήθειας, ἀλλά δέν τούς ἐνδιαφέρει  νά τήν συναντήσουν. Καί ἔτσι, ἀφήνουν τήν ζωή τους νά κυλάει μέσα σέ ἀμέτρητες ἀνούσιες συζητήσεις γιά τήν «διεύρυνση τοῦ ὀρίζοντα», χωρίς ὅμως ποτέ νά ἀξιώνονται νά ἀτενίσουν τόν ἥλιο!

Ἡ ἀνακάλυψη τῆς ἀλήθειας, γιά μερικούς ἴσως νά ἀποτελεῖ πρᾶγμα πολύ δυσάρεστο καί ἐνοχλητικό. Π.χ. νά ξυπνήσεις τό βράδυ καί νά διαπιστώσεις ὅτι στήν πραγματικότητα εἶσαι ἁπλά ἕνας ἐγωίσταρος!

Σάν ἐπακόλουθο της (ἀφοῦ ὁ ἄνρθωπος τήν βρεῖ), ἡ ἀλήθεια ἀποτελεῖ μεγάλη εὐθύνη. Πρῶτα ἀπέναντι τῆς ἰδίας καί δεύτερο ἀπέναντι τοῦ ἑαυτοῦ μας (ἄν βέβαια ἔχωμε τήν ἐλάχιστη εἰλικρίνεια). Καί ἀκριβῶς γιά αὐτό τό λόγο, πολλοί εἶναι ἐκεῖνοι πού τήν ὑποδέχονται μέ χέρια ἀνοιχτά, ἀλλά ἐλάχιστοι τήν ἀγκαλιάζουν.

Γιατί, ἆραγε;

Προφανῶς, ἐπειδή ὁ ἄνθρωπος πού σκέφτεται σοβαρά καί θέλει νά τήν ἀσπαστεῖ καί νά τήν ἔχει ὁδηγό στήν ζωή του, ἔχει νά «πληρώσει» ἕνα τίμημα· ἕνα διπλό «κόστος»:

·        τήν ἀπομόνωση του ἀπό τήν σύγχρονη γνώμη τοῦ κόσμου· καί

·        τήν συνέπεια πού ὀφείλει νά δείξει μπροστά στίς ὑψηλές ἀπαιτήσεις της.

Μπροστά σ᾽ αὐτήν τήν θυσία, πολλοί ἄνθρωποι καταντοῦν δισταχτικοί καί δειλοί, ἄν μή καί ἐλεεινοί. Καί προκειμένου νά θεωροῦνται, ἀπό μερικούς κουφιοκέφαλους, ἀληθινοί ἀναζητητές της, διαλαλοῦν καί διατυμπανίζουν μπροστά στά μάτια τῶν ἀφελῶν, ὅτι ἔχουν «ἀνοιχτό» μυαλό, ἀποκλειστικά καί μόνο γιά νά μήν ἀναλάβουν τήν ὅποια εὐθύνη διορθώσεως τοῦ τρόπου ζωῆς καί ἠθικῆς συμπεριφοράς τους.

Ὅμως. Ἡ ἀποφυγή τῆς ὅποιας εὐθύνης ὁδηγεῖ μόνο σέ μιά φοβερή τυραννία: τήν ἐπιβολή τῆς γνώμης μας στούς ἄλλους.

Μπορεῖ κάποιος νά ρωτήσει:

- Καί γιατί νά μάθω τήν ἀλήθεια; τί θά μοῦ προσφέρει; ποῦ θά μέ ὁδηγήσει; σέ τί θά μέ ὠφελήσει;

Λέει ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ: Μάθετε τήν ἀλήθεια καί ἡ ἀλήθεια θά σᾶς ἐλευθερώσει· γιατί, τότε μόνο θά εἶστε πραγματικά ἐλεύθεροι.

Ἐλεύθεροι ἀπό τί;

Ἀπό τίς λάθος ἀντιλήψεις, θεωρίες, φιλοσοφίες, ἰδεολογίες, συναισθήματα...

Λίγο τό θεωρεῖς νά ἀπαλαγεῖς ἀπό τά δεσμά τοῦ λάθους ἑαυτοῦ σου;

ἤ μήπως πρέπει νά ἀποτελεῖ γιά σένα πρώτη προτεραιότητα καί ἡ ὕψιστη ἐνασχόλησή σου;

Ἀρχιμ. Α.Μ.

ΑΚΟΜΗ ΨΑΧΝΕΙΣ;

          Δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία, ὅτι κάποτε στήν ζωή σου θά ἀπόκτησες καί σύ κάτι, πού νόμιζες ὅτι θά σοῦ ἔδινε χαρά καί εὐτυχία. Ἀλλά ἔπεσες ἔξω!

*     *     *

          Σκέφτηκες, νά τό ρίξεις στά ταξιδάκια· μήπως καί σέ αὐτά βρεῖς τήν πολυπόθητη χαρά. Μά τελικά ἔμεινες μέ τήν διαπίστωση, ὅτι οἱ πιό εὐτυχισμένες στιγμές σου, ἦσαν ἡ στιγμή τῆς ἀναχώρησης καί ἡ στιγμή τῆς ἐπιστροφῆς!

          Πίστεψες, ὅτι ἕνας καλός γάμος θά ἐκπλήρωνε τούς βαθύτερους πόθους σου! Βέβαια ὁ γάμος κάτι σοῦ ἔφερε! Τό παραδέχεσαι. Καί τώρα, τήν ἀγάπη τοῦ συντρόφου σου τήν θεωρεῖς πιά δεδομένη! Καί ἔστι, ἐπιβεβαιώνεις τά λόγια: Κανείς δέν αἰσθάνεται διψασμένος κοντά στήν πηγή! Καί σταματάει ἡ ἀναζήτηση.

          Μετά, στράφηκες στά πλούτη. Καί ἀπόκτησες. Μά ἡ ζωή σου γέμισε τώρα ἀγωνία καί φόβο, μήπως “γλυστρήσουν” ἀπό τά χέρια σου! Καί μείνεις μέ τά χέρια ἄδεια!

          Χτύπησες, τήν πόρτα τῆς δημοσιότητας. Ἔψαξες γιά δημοσιότητα! Καί ἔγινες διάσημος! Καί λοιπόν; Τότε ἀνακάλυψες ὅτι ἡ δημοσιότητα δέν εἶναι παρά ἕνα μπαλάκι πού οἱ ἄνθρωποι τό κλωτσᾶνε πέρα-δῶθε! Μέ τήν δημοσιότητα, δέν εἶσαι πιά κύριος τοῦ ἑαυτοῦ σου· δέν τόν πᾶς ἐσύ ὅπου θέλεις. Σέ πηγαίνουν!..

*     *     *

          Ὅλα αὐτά τά δοκίμασες. Καί ἀντί νά σοῦ βάλουν μυαλό, σέ ἔκαμαν καί σοῦ ἔφυγε καί ἐκεῖνο τό λίγο πού εἶχες! Καί λές:

          - Ἄχ, νά εἶχα μιά γυναίκα ἀκόμη! Ἄχ, νά εἶχα ἀκόμη μιά δουλίτσα! Ἄχ, νά μποροῦσα νά πήγαινα σέ περισσότερα νυχτερινά κέντρα! Ἄχ, νά…

          Καί φαντάζεσαι, ὅτι τότε θά αἰσθανόσουν πιό εὐτυχισμένος. Μέ ἄλλα λόγια ἔχεις τήν πεποίθηση, ὅτι ἡ εὐτυχία βρίσκεται ἔξω ἀπό σένα! Σέ πράγματα. Καί σέ πρόσωπα! Καί κατάντησε ἡ ζωή σου, ἀπό λάθος σέ λάθος!

          • Μέχρι πότε θά τρέχεις πίσω ἀπό ψεύτικες ἐλπίδες;

• Μέχρι πότε θά ψάχνεις;

• Μέχρι πότε;

• Μέχρι πού νά σέ βρεῖ ὁ θάνατος;

*      *      *

Ἐπί τέλους, κατάλαβέ το:

Ἡ ἡδονή ἔχει σχέση μέ τό σῶμα· ἡ χαρά μέ τήν καρδιά. Σέ μερικούς ἀρέσει πολύ ὁ ἀστακός! Ἄκουσες ποτέ κανένα νά λέει ὅτι ὁ ἀστακός τοῦ δίνει χαρά; Ὄχι! Γιατί; Οἱ ὑλικές ἀπολαύσεις δίνουν μιά εὐχαρίστηση! Ἀλλά ὄχι χαρά! Καί κάτι ἀκόμη πιό παράξενο! Ἡ αὔξηση τῆς ἡδονῆς ὁδηγεῖ σέ κόρο, δηλ. στό σημεῖο, πού παύει πιά νά εὐχαριστεῖ καί νά ἱκανοποιεῖ! Καί τότε, ὅταν ἡ ἡδονή ξεπερνάει τά ὅρια, καταντάει ὀδύνη· καί προκαλεῖ πόνο!

Παράδειγμα. Τό γαργάλισμα καί τό κρασί! Ἀντίθετα. Ἡ καλή συνείδηση καί ἡ ἀλήθεια, γεμίζουν τήν καρδιά μέ χαρά πολύ βαθειά.

Καί ἡ πεῖρα λέει, πώς ὅταν ἡ ἐπιθυμία γιά ἀπόλαυση αὐξάνει, ἡ ἱκανοποίηση πού δίνει ἡ ἡδονή λιγοστεύει. Καί τότε ἡ καρδιά τοῦ ἀνθρώπου μοιάζει μέ τό πιθάρι τῶν Δαναῒδων. Ὅ,τι καί νά τῆς ρίξεις μέσα, ἄδεια μένει!

Οἱ Δαναΐδες-λέει ἡ μυθολογία- ἦταν ἑπτὰ ἀδελφές οἱ ὁποῖες γιά κάποια κακή τους πράξη τιμωρήθηκαν. Τίς ὑποχρέωσαν νὰ γεμίσουν ἕνα πιθάρι χωρὶς πάτο!!!

          Κάτι τό ἀνάλογο εἶναι καί ὁ πόθος τοῦ ἀνθρώπου γιὰ ἡδονή, γιὰ εὐχαρίστηση, γιά ἀπόλαυση. Ὅ,τι καὶ νὰ τοῦ ρίχνεις, ἀνικανοποίητος μένει. Δέν τόν γεμίζει. Ὅλα τά ἐπίγεια, εἶναι πιθάρια χωρίς πάτο. Πιθάρια, πού δέν συγκρατοῦν νερό!

          Πρόσεχε λοιπόν. Μήπως, ψάχνοντας γιά τίς αἰσθησιακές ἀπολαύσεις, πού προσφέρουν τά ἐπίγεια, χάσεις τήν ἀληθινή χαρά τῆς ζωῆς, πού εἶναι: ἡ ἀλήθεια· ἡ ἀγάπη· ἡ καλή συνείδηση.

Fulton Sheen

(Καθηγητής Ψυχολογίας)

      Μετ. Ἀρχιμ. Α.Μ.

ΑΠΟ ΠΟΙΟΝ ΚΡΥΒΕΣΑΙ;

                                                ΚΑΙ ΜΕΧΡΙ ΠΟΤΕ;

Πίσω ἀπό κάθε προσπάθεια νά κρυφτοῦμε ἀπό τόν ἑαυτό μας καί ἀπό τούς ἄλλους, εἶναι ἡ ψευδαίσθηση ὅτι δέν θά ἀνακαλυφθοῦμε ποτέ καί ἀπό κανένα. Τίποτα δέν συντελεῖ τόσο στήν διάπραξη τοῦ κακοῦ ὅσο ἡ πίστη ὅτι δέν ὑπάρχει ἄλλος κόσμος ἀπό αὐτόν πού βλέπομε. Καί φυσικά οὔτε κρίση γιά τά ἔργα μας καί γιά τό πῶς ἀξιοποιήσαμε τήν ζωή μας.

Γι᾽ αὐτό καί ὁ Χριστός μᾶς τό ξεκαθαρίζει: Δέν ὑπάρχει τίποτε σκεπασμένο πού δέν θά ἀποκαλυφθῆ, καί τίποτε κρυφό πού δέν θά γίνει γνωστό (Λουκ. 12,2).

Ὁ σπόρος πού θάβεται στό χῶμα (στό σκοτάδι) ψάχνει νά βρεῖ ἔξοδο καί νά βγεῖ στήν ἐπιφάνεια (στό φῶς). Ἔτσι καί τά ἔργα τῶν ἀνθρώπων πού ζοῦν στό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας, κάποια ἡμέρα, χωρίς τήν θέλησή τους, θά βγοῦν στό Φῶς τῆς Κρίσεως τοῦ Θεοῦ. Καί τότε ὁ καθένας θά κριθεῖ ἀνάλογα μέ τίς πράξεις καί τίς διαθέσεις του.

*                  *                  *

Ἡ σύγχρονη ψυχολογία βασίζεται στήν ἀξίωση πού λέει ὅτι, ἀκόμη καί ἄν μποροῦσε ὁ ἄνθρωπος νά κρυφτεῖ ἀπό τούς συνανθρώπους του, δέν θά μποροῦσε νά γλυτώσει ἀπό τό κυνήγι τοῦ ἑαυτοῦ του. Γιατί κάθε πράξη, ἐπιθυμία καί σκέψη ἀφήνουν ἴχνη στήν καρδιά, στό μυαλό καί στήν συνείδηση.

Στήν καρδιά τοῦ καθενός μας ἐμφωλεύουν πάθη καί ἐπιθυμίες, ἐλπίδες καί φόβοι, μίση καί ἀσέλγειες, κακές διαθέσεις καί κρυφές ἐνοχές. Κάποια ἡμέρα ὅλοι αὐτοί οἱ σκιεροί κάτοικοι τοῦ ψυχικοῦ ὑπό-κοσμου θά ἀναδυθοῦν μέ τήν ὁμολογία τῆς ἐνοχῆς ἤ μέ τήν ἄρνησή της.

Ὁ κάθε ἄνθρωπος εἶναι ἐλεύθερος νά ἀρνηθεῖ καί νά ἀποκηρύξει τόν νόμο τοῦ Θεοῦ. Δέν μπορεῖ ὅμως νά γλυτώσει ἀπό τίς συνέπειες τῆς παράβασης. Ἡ ἁμαρτία γράφεται στά πρόσωπα καί στό μυαλό. Φαίνεται στό πονηρό βλέμμα καί στίς κρυφές φοβίες τῆς νύχτας.

Παλαιότερα, οἱ ἄνθρωποι ὅταν ἔσφαλαν ἤξεραν ὅτι ἔσφαλλαν. Ἔχαναν τόν δρόμο, μά δέν πέταγαν τόν χάρτη. Οἱ ἄνθρωποι τῆς σημερινῆς ἐποχῆς ὅταν σφάλλουν, τό θεωροῦν κατόρθωμα· καί τό ἔχουν καμάρι ὅτι ἔπραξαν τό σωστό!

Κάθε ψυχή ἡ ὁποῖα παραβαίνει τό νόμο τοῦ Θεοῦ, ἀργά ἤ γρήγορα, καταθέτει στοιχεία εἰς βάρος της. Μπορεῖ νά ἀρνεῖται τήν θεία δίκη. Οἱ ἀγωνίες καί οἱ φόβοι της ὅμως, φανερώνουν πώς ὑπάρχει κιόλας ἕνας δικαστής θρονιασμένος στήν καρδιά του, ἡ συνείδηση· πού δικάζει καί καταδικάζει, ἀκόμη καί ὅταν ἡ κοινωνία τήν ἐπιδοκιμάζει. Ἄς μή ἀπατώμαστε. Τό κακό δέν μπορεῖ νά κρυφτεῖ.

Ὑπάρχει, ὅμως, καί κάτι περισσότερο. Ὁ Χριστός λέει: Γιά ὁ,τιδήποτε ἀνώφελο (ἤ ἐπιζήμιο) λόγο εἰποῦν οἱ ἄνθρωποι, θά δώσουν λόγο γι᾽ αὐτόν τήν ἡμέρα τῆς κρίσεως (Ματθ. 12,36).

Ἄν μᾶς περιμένει τέτοια  «ἐξέταση», εἶναι πολύ λογικό νά κάνουμε ὅ,τι μποροῦμε περισσότερο γιά νά διορθώσουμε τήν ζωή μας. Καί νά τήν συμμορφώσουμε μέ τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι, καί τά βάσανα τῆς συνείδησης θά γλυτώσουμε· καί καλή ἀπολογία θά ἔχουμε τήν ἡμέρα τῆς κρίσεως.

Ἀρχιμ. Α.Μ.

         

ΩΡΑ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΕΙΣ!..

Ὁ ἄνθρωπος,

• ὅταν δέν γυμνάζει τό σῶμα του, γρήγορα οἱ μῦς του ἀτονοῦν· καί κινδυνεύει σιγά-σιγά, νά πάθει χαλάρωση ὅλο τό σῶμα·

• ὅταν δέν γυμνάζει τό μυαλό του, γρήγορα θά ἐμφανισθεῖ σ᾽ αὐτόν ἠλιθιότητα καί βλακεία·

• καί ὅταν παραμελεῖ τήν ψυχή του, γρήγορα ἐπακολουθεῖ ἡ πλήρης κατάρευσή της.

Ὅπως ἡ σωματική ζωή ἀποτελεῖται ἀπό ἕνα ἄθροισμα δυνάμεων πού ἀντιστέκονται στόν θάνατο, ἔτσι καί ἡ πνευματική ζωή εἶναι - σέ κάποια ἔκταση - τό ἄθροισμα τῶν δυνάμεων, πού ἀντιστέκονται στό κακό.

Συμπέρασμα:

• Ἀμέλησες νά πάρεις φάρμακο ἀντίδοτο στό δηλητήριο πού μπῆκε στό σῶμα σου; ὁ θάνατος θά εἶναι τό βέβαιο ἐπακόλουθο!

• Ἀμέλησες νά προφυλαχθεῖς ἀπό τό ἠθικό κακό; ὁ θάνατος χτυπάει τήν πόρτα τῆς ψυχῆς σου!

Ποῖος εὐθύνεται τότε;

Σύ! Μόνο σύ· καί ἡ ἀμέλειά σου!

*      *      *

Ἀδελφέ, μή κοροϊδεύεις τόν ἑαυτό σου! Μή κάνεις τήν ἀφελή σκέψη ὅτι, ὅταν θά πλησιάζει τό τέλος τῆς ζωῆς σου, θά θυμηθεῖς τόν Θεό· καί ὅτι τότε θά Τόν ἀναζητήσεις· καί θά τά “βρεῖς” μαζί Του, ἐνῶ σέ ὅλη σου τήν ζωή Τόν εἶχες διαγράψει!

• Δέν μπορεῖ ἕνας ἄνθρωπος νά μπῆ ξαφνικά σέ μία αἴθουσα, ὅπου γίνεται διάλεξη ὑψηλοῦ ἐπιπέδου μαθηματικῶν καί νά τόν ἐνθουσιάσουν οἱ διάφορες ἐξισώσεις, ἐνῶ σέ ὅλη του τήν ζωή δέν εἶχε δείξει τό ἐλάχιστο ἐνδιαφέρον γι᾽ αὐτά.

• Μπορεῖ ποτέ ἕνας ἄνθρωπος, μπαίνοντας σέ ἕνα χῶρο ὅπου ἔχουν συγκεντρωθεῖ ποιητές, νά τόν “χωρέσει”, τήν στιγμή πού σέ ὅλη του τήν ζωή ποτέ δέν εἶχε ἀναπτύξει κανένα ἐνδιαφέρον γιά τήν ποίηση; Ὁ χῶρος αὐτός θά ἦταν γιά τόν ἴδιο, πραγματικό μαρτύριο· κόλαση!

*      *      *

Ἄν ρίξωμε μιά ματιά στήν φύση, παρατηροῦμε ὅτι:

Ὁ ἥλιος πού ζωογονεῖ τά φυτά, μπορεῖ, κάτω ἀπό διαφορετικές συνθῆκες καί νά τά ξεράνει. Καί ἡ βροχή, πού ζωογονεῖ τά λουλούδια, κάτω ἀπό ἄλλες συνθῆκες, μπορεῖ νά τά σαπίσει! Ὁ ἴδιος ἥλιος μαλακώνει τό κερί καί σκληραίνει τήν λάσπη.

Ποῦ ἔγκειται ἡ διαφορά; Μήπως στόν ἥλιο; Φυσικά ὄχι. Ὁ ἥλιος δέν ἀλλάζει· παραμένει ὁ ἴδιος - ἀναλλοίωτος. Ἡ διαφορά βρίσκεται στό ὑλικό, ἐπάνω στό ὁποῖο ὁ ἥλιος ρίχνει τίς ἀκτῖνες του.

Ἔτσι καί ὁ Θεός. Δέν ἀλλάζει. Παραμένει ὁ Ἴδιος. Ἀναλλοίωτος. Ἄτρεπτος. Σάν ἄλλος ἥλιος ρίχνει τίς ἀκτῖνες τῆς χάρης Του καί ἀγάπης Του σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους.

Ὅμως, ἔτσι φαίνεται ὅτι μέ τήν δική Του ἐνέργεια,

• ἄλλους ζεσταίνει· καί ἄλλους τούς καίει·

• ἄλλους φωτίζει· καί ἄλλους τούς τυφλώνει·

• ἄλλους μαλακώνει· καί ἄλλους τούς σκληραίνει.

*     *    *

Γιατί αὐτή ἡ διαφορά; Αὐτή ἡ ἀντίθεση; Τί φταίει; Ποῖος φταίει;

Ὁ Θεός ἔχει μόνο μία διάθεση: νά ἐλεεῖ· νά εὐσπλαγχνίζεται· νά συγχωρεῖ· νά σώζει.

Ἡ διάθεση τοῦ ἀνθρώπου ρυθμίζει τό ἀποτέλεσμα τῶν ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ. Ἀνάλογα μέ τήν φροντίδα, ἤ τήν ἀδιαφορία, πού δείχνει ὁ ἄνθρωπος νά γνωρίσει τόν Θεό καί νά Τόν ἀγαπήσει, ἐνεργεῖ ἡ χάρη Του ἐπάνω του καί μέσα στήν ψυχή του.

Fulton Sheen

(Καθηγητής Ψυχολογίας)

      Μετ. Ἀρχιμ. Α.Μ.

ΑΥΤΟ-ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ Ἤ ΑΥΤΟ-ΕΚΦΡΑΣΗ;

            Σήμερα, πολλές λέξεις ἔχουν χάσει τό πραγματικό τους νόημα. Γιατί ὁ καθένας ὁρίζει τά πράγματα μέ κριτήριο τόν ἑαυτό του.

Σέ αὐτή τήν κατηγορία ἐμπίπτει καί ἡ, κατά τά ἄλλα, δεδομένη φιλοσοφία τῆς αὐτο-ἔκφρασης. Γι᾽ αὐτό καί ἡ τόση μεγάλη ἀπήχηση της, σέ ὅλα τά κοινωνικά στρώματα. Δυστυχῶς, ἐλάχιστοι γνωρίζουν τήν πραγματική της σημασία καί νόημά της.

            Ἄς πάρωμε τό θέμα ἀπό τήν ἀρχή.

            «Ἐκφράζω» τόν ἑαυτό μου σημαίνει ἐνεργῶ μέ βάση τήν λογική καί τόν ὕψιστο σκοπό τῆς φύσεώς μου. Ὁ ἱσχυρισμός πού λέει ὅτι, ἐκφράζω τόν ἑαυτό ὅταν ἐνεργῶ ἐλεύθερα, χωρίς ἀναστολές, μέ βάση τά ἔνστικτα καί τήν κατώτερη φύση μου, εἶναι λάθος!

            Παράδειγμα.

            Τί θά λέγατε γιά ἕνα κυνηγό, πότε ἐκφράζει τόν ἑαυτό του σωστά; Ὅταν κυνηγάει (σέ ἐποχή πού ἐπιτρέπεται τό κυνήγι) ζῶα; Ἤ ὅταν κυνηγάει τήν πεθερά του (ἐντός ἤ ἐκτός ἐποχῆς!);

            Ἐκεῖνοι πού ταυτίζουν τήν αὐτο-ἔκφραση μέ τήν ἄδεια (ἐλευθερία) νά κάνουν ὅ,τι τούς ἀρέσει, βλέπουν τήν αὐτο-πειθαρχία σάν αὐτο-καταστροφή. Στήν πραγματικότητα, ὁ ἄνθρωπος  μέ τήν αὐτο-πειθαρχία δέν κάνει τίποτα ἄλλο ἀπό τό νά ὑποτάσσει τό κατώτερο (σῶμα) χάριν τοῦ ἀνωτέρου (πνεῦμα). Ὁ βιολιστής ὅταν κουρδίζει τό βιολί δέν «σπάει» τήν χορδή, ἀλλά τό ἐναρμονίζει μέ τόν τόνο τοῦ κοντσέρτο. Κατά τόν ἴδιο τρόπο καί ὁ γλύπτης. Ὅταν σμιλεύει τό μάρμαρο δέν τό καταστρέφει ἀλλά τοῦ δίνει μορφή.

            Λέγεται ἀπό πολλούς ὅτι ἡ καταστολή (κυριαρχία) τοῦ ἑαυτοῦ καί τῶν ὀρέξεων μας εἶναι κακό καί βλαβερό γιά τήν ψυχοσωματική μας ἰσορροπία. Μᾶς δημιουργεῖ ψυχώσεις καί κόμπλεξ! Αὐτή ἡ ἄποψη οὔτε σωστή εἶναι, οὔτε ἔχει κάποια λογική βάση. Ποιός ἄνθρωπος πού ἔχει σῶας τάς φρένας θά ἰσχυριζόντα ποτέ πώς ἡ καταστολή τῆς ἐπιθυμίας γιά κλοπή δημιουργεῖ ψυχολογικά προβλήματα στό ἄτομο, ἀντί νά τόν ὁδηγεῖ στήν ὕψιστη ἔκφραση  τῆς ἀποστολῆς του, μέ τήν ἀρετή τῆς τιμιότητας;

            *                      *                      *

Ὁ κάθε ἄνθρωπος μοιάζει μέ κρεμμύδι. Ἡ ἐπιπολαιότητα πού τόν χαρακτηρίζει δείχνει ὅτι ἔχει πολλά στρώματα, μέ κέντρο τόν ἀληθινό ἑαυτό του. Ἡ αὐταπάρνηση ἀφαιρεῖ ὅλα τά ἐξωτερικά ψευτο-περιτυλίγματα καί στό τέλος ἀποκαλύπτεται ὁ πραγματικός χαρακτήρας μας.

Ἕνας ἀπό τούς λόγους πού λίγοι ἄνθρωποι γνωρίζουν τόν Θεό εἶναι γιατί δέν γνωρίζουν τόν ἑαυτό τους. Πῶς ἄλλωστε θά ἀποκτήσει ὁ ἄνθρωπος αὐτογνωσία, ὅταν,

• ζεῖ μιά ζωή γεμάτη προσποίηση καί ὑποκρισία, ὅπου τίποτα δέν εἶναι ἀληθινό;

• ὅταν ἀφήνει τόν ἑαυτό του ἀχαλίνωτο, χωρίς ἀναστολές καί περιστολές;

• καί ὅταν, ἀντί, σάν λογικό ὄν, νά κυβερνᾶ ὁ ἴδιος τόν ἑαυτό του, κυβερνάτε ἀπό τά κατώτερα πάθη;

            Ἕνα ἀπό τά τραγικά λάθη στά ὁποῖα ἔχει ἐμπέσει ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος εἶναι νά ἑρμηνεύει ὁ ἴδιος τόν ἑαυτό του μέ κριτήριο τόν ἑαυτό του. Καί αὐτό τό ὀνομάζει ἐλεύθερη ἔκφραση - «αὐτο-ἔκφραση»!

Εἶναι ποτέ δυνατό ὁ ἐξεταστής νά ἐξετάσει τόν ἑαυτό του; ὁ δικαστής νά δικάσει τόν ἑαυτό του; Μέ τί κριτήριο;

Θέλεις νά γνωρίσεις λίγο καλύτερα τόν ἑαυτό σου;

• Βάλε στόχο καί πρόγραμμα στήν ζωή σου, νά ἐλέγχεις τόν ἑαυτό σου (πράξεις, σκέψεις, ἐπιθυμίες) καί νά περιστέλεις τά πάθη σου.

• Κάμε ἀγώνισμα σου, τήν αὐτοσυγκράτηση καί ὄχι τήν αὐτο-ἔκφραση.

Γιατί, μόνο τότε, θά ἀποκτήσεις πραγματική ἐλεθευρία καί ψυχική ἰσορροπία.

Ἀρχιμ. Α.Μ.

ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΛΑΤΡΕΥΩ ΤΟΝ ΘΕΟ;

            Πῶς τόν φαντάζεσαι τόν Θεό;

            • Μήπως τόν βλέπεις σάν κάποιο ὁ ὁποῖος κάθεται σέ πανύψηλο θρόνο πού στραβομουτσουνιάζει καί θυμώνει ὅταν δέν τόν λατρεύεις καί δέν τόν δοξάζεις;

• Μήπως σάν κάποιο ὁ ὁποῖος χαίρεται καί εὐχαριστιέται μαζί σου ὅταν πηγαίνεις ἐκκλησία καί προσεύχεσαι;

            • Μήπως ἔχεις τήν ἐντύπωση πώς ὁ Θεός εἶναι ἕνας καλωσυνάτος παππούς (γεροντάκος) πού δέν τοῦ καίγεται καρφί τό τί κάνεις μέ τήν ζωή σου, φτάνει σύ νά εἶσαι εὐχαριστημένος μέ τόν ἑαυτό σου;

            Ἄν ἔτσι πιστεύεις γιά τόν Θεό, δέν θά καταλάβεις ποτέ:

v  οὔτε γιατί ἔχεις χρέος νά Τόν λατρεύεις·

v  οὔτε γιατί ὁ Θεός εἶναι καλός μόνο ὅταν σέ ἀφήνει νά κάνεις τά ὅποια θελήματά σου-ἐλεύθερο.

Ἄς ξεκινήσομε ὅμως μέ τό πρῶτο ἐρώτημα: γιατί ἔχομε χρέος νά Τόν λατρεύομε.

Ἡ λέξη λατρεία στήν ἀρχική της σημασία σημαίνει: ἀπονέμω ἀξία, τιμή καί σεβασμό σέ κάποιο ἤ σέ κάτι. Συνεπώς, λατρεία εἶναι ἡ ἐκδήλωση σεβασμού, τιμής, ἀξίας, ἀναγνώρισης. Π.χ. ὅταν χειροκροτῶ ἕνα ἠθοποιό ἐπάνω στήν σκηνή ἤ ἕνα ποδοσφαιριστή (ἀθλητή), τόν τιμῶ· τοῦ ἀναγνωρίζω κάποια ἀξία· τόν λατρεύω. Κάθε φορά πού ἕνας ἄνδρας -τήν παλαιότερη ἐπόχη- ἔβγαζε τό καπέλο του σέ μιά διερχόμενη γυναίκα, τό ἔκαμε εἰς ἔνδειξη τιμῆς (τιμητικά).

Γιά τόν Θεό, λατρεία εἶναι κάτι παραπάνω. Λατρεύω τόν Θεό σημαίνει: ἀναγνωρίζω τήν δύναμή Του, τήν καλωσύνη Του, τήν ἀξία Του, τήν μεγαλωσύνη Του, τήν κυριαρχία Του, τήν ἀλήθεια Του...

• Ἄν δέν λατρεύεις τόν Θεό, μάθε το, λατρεύεις κάτι ἄλλο ἤ κάποιον ἄλλο, πού στίς 9/10 φορές θά εἶναι ὁ ἑαυτό σου!

• Ἄν δέν ὑπάρχει Θεός, θεός εἶσαι συ! Καί ἄν ἐσύ εἶσαι θεός-ὁ νομοθέτης καί ὁ δημιουργός, τότε τι νά σοῦ εἰπῶ; ἐγώ εἶμαι ἄθεος. Ὁ βασικός λόγος πού οἱ ἄνθρωποι σήμερα λατρεύουν λίγο τόν Θεό καί πολύ τόν ἑαυτό τους, εἶναι ὅτι δέν θέλουν νά τό «χωνέψουν» ὅτι εἶναι κτίσματα-δημιουργήματα καί ὄχι δημιουργοί!

Νά λοιπόν, γιατί ἔχεις χρέος νά λατρεύεις τόν Θεό.

Ὄχι γιατί ὁ Θεός τό ἔχει ἀνάγκη, ἤ διαφορετικά θά αἰσθανόταν δυστυχισμένος καί ἀτελής, ἀλλά ἐπειδή σύ θά εἶσαι δυστυχισμένος καί ἀτελής.

                                                                        Fulton Sheen

(Καθηγητής Ψυχολογίας)

      Μετ. Ἀρχιμ. Α.Μ.

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΣΤΗΣ

            Στό τέλος τῆς ἡμέρας κάθε ἔμπορας κλείνει ταμεῖο, γιά νά ἰδεῖ πῶς πῆγαν οἱ δουλιές-οἱ συναλλαγές τῆς ἡμέρας.

            Κάθε χρόνο τό κράτος ζητάει ἀπό τούς πολίτες του φορολογική δήλωση, γιά νά ἐλέγξει τά οἰκονομικά τους.

            Τό πρωί, μετά ἀπό ἕνα βραδυνό ξεφάντωμα, τό κεφάλι πού προηγουμένος ἦταν ζαλισμένο ἀπό τό ἄφθνο κρασί, τώρα γίνεται κριτής τῆς κατάχρησης τοῦ οἰνοπνεύματος πού καταναλώθηκε ἀπερίσκεπτα, ὅπως καί κατά τήν διάρκεια τῆς νύχτας τό ἄρρωστο στομάχι κρίνει ποιό φαγητό ἦταν δύσπεπτο.

            Ἕνα ἀκροατήριο κρίνει μιά θεατρική πράξη μέ χειροκρότημα.

Κατά τόν ἴδιο τρόπο λοιπόν, καί ὁ κάθε ἄνθρωπος μιά ἡμέρα θά λογοδωτήσει-θά δώσει λογαριασμό γιά τίς σκέψεις του, τά ἔργα του καί τά λόγια του.

            Ἀλήθεια, εἶναι ἀστεῖο πρᾶγμα νά νομίζει κανείς πώς ἐμεῖς πού καθημερινά κρίνομε πράγματα καί πρόσωπα δέν θά κριθοῦμε ποτέ οἱ ἴδιοι!

Ὅταν κρίνομε τούς ἄλλους, κρατᾶμε τόν ἑαυτό μας στό περιθώριο τῆς ζωῆς· μακριά ἀπό τό κέντρο. Γιά τόν καλοδιάθερο ἄνθρωπο ὅμως, ἔρχονται στιγμές-κυρίως τό βράδυ ἤ ὅταν εἶναι μόνος του-πού θέλοντας καί μή, βάζει τόν ἑαυτό του στό εἰδώλιο. Ὑπάρχουν ὅμως καί μερικοί ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι, αὐτό τό δικαστήριο ὅπου μάρτυρες καί δικαστής εἶναι ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος καί ἡ συνείδησή του, τό ἀποφεύγουν συστηματικά ἀναλώνοντας τόν ἑαυτό τους στήν ἐξωστρέφεια. Προτιμοῦν ὁ,τιδήποτε πού θά τούς ἔσπρωχνε ὅλο καί περισσότερο σέ βαθύτερο σκοτάδι παρά νά ἀναδυθοῦν στήν ἐπιφάνεια, στό φῶς.

Ἡ τάση νά ἀρνεῖται κανείς τήν ἐνοχή του ἤ νά τήν καταστήλει ἤ ἀκόμη νά γελοιοποιεῖ τήν ἁμαρτία του, δείχνει ἀπό μόνη της τό φόβο τῆς κρίσης. Σήμερα ὁ ἄνθρωπος ἀποφεύγει, τοῦ εἶναι δυσάρεστο, νά μιλάει γιά ἁμαρτία, κρίση, εὐθύνη τῶν πράξεων του, ὅπως ἀκριβῶς τοῦ εἶναι δυσάρεστο νά μιλάει γιά τόν καρκίνο. Ὅταν κάποτε ὁ Daniel Webster (μεγάλος πολιτικός τῆς Ἀμερικῆς) ρωτήθηκε ποιά εἶναι ἡ πιό σοβαρή σκέψη πού τόν ἀπασχόλησε ποτέ, ἀπάντησε: ἡ δική μου εὐθύνη ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ καί ἡ στιγμή πού θά λογοδοτήσω γιά τίς πράξεις μου!

Καί ἐμεῖς, εἴτε μᾶς ἀρέσει εἴτε δέν μᾶς ἀρέσει, μιά ἡμέρα θά κληθοῦμε νά δώσουμε λόγο γιά τήν ζωή μας· πώς τήν ἀξιοποίησαμε. Θά τό ἔχετε προσέξει, πώς ὅταν κάποιος ἀνοίγει θέμα γύρω ἀπό ὑπαρξιακά ζητήματα, οἱ περισσότεροι συμπεριφέρονται σάν τόν Λουδοβῖκο τόν ΙΣΤ´, ὁ ὁποῖος ἀπαγόρευε νά μιλᾶνε μπροστά του γιά τόν θάνατο! Καί ὅμως! Ὅλα τά πέπλα πού μέχρι τώρα μᾶς χώριζαν ἀπό τόν ἑαυτό μας, ἀπό τούς ἄλλους, ἀπό τίς ψεύτικες δικαιολογίες πού προφασιζόμασταν γιά νά διαπράξομε τό κακό, θά πέσουν μπροστά στό παντέφορο ὄμμα τοῦ Θεοῦ. Καί τότε θά ἰδοῦμε τόν ἑαυτό μας στήν πραγματική του μορφή.

Τό γεγονός ὅτι μιά ἡμέρα ὁ Θεός θά μᾶς δικάσει δέν εἶναι τόσο φοβερό, ὅσο ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο καθημερινά σφυριλατοῦμε τήν ζωή μας.

Ὅμως! Ἔχομε καί μιά παρηγοριά. Ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός μᾶς λέει: Δέν ἦρθα στόν κόσμο γιά νά τόν κρίνω ἀλλά γιά νά τόν σώσω. Ἡ παρούσα ζωή εἶναι ζωή ἐλέους, συγχώρησης, συγγνώμης· ἡ μέλλουσα ζωή εἶναι ὁ χειμώνας τῆς κρίσεως!

*     *     *

Κάποτε ἕνας ἐγκληματίας χάρηκε ὅταν ἔμαθε πώς ὁ δικαστής στόν ὁποῖο θά παρουσιαζόταν  ἦταν ὁ δικηγόρος πού κάποτε τόν εἶχε “ξελασπώσει”. Ὅταν ὅμως ὁ δικαστής κάθισε στήν καρέκλα, τοῦ εἶπε: Ναί, ἐγώ εἶμαι· σέ θυμᾶμαι· τότε ἤμουν ἕνας ἁπλός δικηγόρος καί ἔκαμα ὅτι μποροῦσα γιά τήν ἀθώωση σου· μά τώρα πιά, ὅπως βλέπει, τά πράγματα ἔχουν ἀλλάξει· ἡ δουλειά μου δέν εἶναι πλέον νά ὑπερασπίζομαι ἀλλά νά ἀποφασίζω. Θά ἀκούσω μέν τίς μαρτυρίες, ἀλλά ἡ ἰδιότητά μου μοῦ ὑπαγορεύει νά ἀποφασίζω σύμφωνα μέ τόν ὄρκο τοῦ ἀξιώματός μου!

Καί ἐμεῖς ἀδελφοί μου, ὅσο βρισκόμαστε σ᾽ αὐτή τήν ζωή, ὁ Χριστός εἶναι ὁ ὑπερασπιστής μας. Ὅταν φτάσωμε στό τέλος τῆς ζωῆς μας θά εἶναι ὁ κριτής μας. Ὅσοι στήν παρούσα ζωή ἔζησαν σύμφωνα μέ τό θέλημά Του, ἐκείνη τήν ἡμέρα ἡ συνάντηση μαζί Του θά εἶναι ὅπως ἕνας ἄνθρωπος συναντάει ἕνα παλιό του φίλο!

Fulton Sheen

(Καθηγητής Ψυχολογίας)

      Μετ. Ἀρχιμ. Α.Μ.