ΤΡΕΙΣ
ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΝΗΣΤΕΙΑ
2.600 χρόνια πίσω.
Στην Βαβυλώνα, βασιλιάς ο Ναβουχοδονόσορ
(605-562 π.Χ).
Έψαχνε παντού. Για παιδιά με μυαλά γερά. Και με καλή καρδιά. Από όπου και αν προέρχονταν. Ακόμη και δούλους. Ακόμη και αλλοεθνείς. Τα καλύτερα παιδιά. Σε
ομορφιά. Σε λεβεντοσύνη. Σε χάρη. Σε εξυπνάδα. Και ανάμεσά τους 4 νεαροί
εβραίοι: ο Ανανίας, ο Αζαρίας, ο Μισαήλ και ο Δανιήλ. Και τούς
«εστρούγγιασε» όλους σε μια, δικής του επινόησης, Σχολή. Σχολή Πολιτικών Επιστημών. Σχολή Δημιουργίας Στελεχών Ανώτατης Διοίκησης.
Εφρόντιζε για τούς νεαρούς
σπουδαστές, όσο πιο πολύ μπορούσε.
Διάταξε. Οι σπουδαστές να περνάνε
καλά. Να τρώνε καλά. Κρέατα πολλά. Και γενικά τροφές ζωϊκές. Και να πίνουν
καλά. Κρασιά δυναμωτικά. Να κοιμούνται καλά. Να διαβάζουν πολύ. Να ακούνε. Να
γυμνάζωνται. Ήθελε πρόγραμμα αυστηρό.
Όμως.
Ο Δανιήλ και οι Τρεις Παίδες δεν ήσαν κούφιοι. Δεν είχαν παλαβώσει στην
σκέψη, ότι θα αποκτούσαν μεγάλο αξίωμα και θα ανέβαιναν σε υψηλή καρέκλα. Το
είχαν βάλει βαθειά μέσα τους, ότι όλα μαζί τα αποκτήματα του έξω ανθρώπου είναι
κάτι το πολύ φτωχό μπροστά στον έσω
άνθρωπο. Ο έσω άνθρωπος είχε γι αυτούς απόλυτη προτεραιότητα. Το έλεγαν. Αλλά και το είχαν βάλει βαθειά στην καρδιά
τους.
-Πρώτα η ψυχή. Πρώτα ο έσω άνθρωπος. Πρώτα η
πίστη και η σχέση με τον Θεό. Μετά η σχέση με τον βασιλιά. Μετά η καλή ρύθμιση
των θεμάτων της επίγειας ζωής. Τάξη της θρησκείας μας και νηστεία, δεν χαλάμε!
Και πάνε στον διευθυντή τους. Και
αρχίζουν.
- Ξέρετε, πολυσέβαστε σχολάρχη μας,
εμείς νηστεύομε. Για την πίστη μας... Για την ψυχή μας... Προς τιμή του
Θεού!...
Αναστατώθηκε ο σχολάρχης:
-Τι λέτε, παιδιά μου! Και αν έλθει ο
Ναβουχοδονόσορ και σας ιδεί να αλληθωρίζουν τα μάτια σας από την νηστεία, η
απλά χλωμούς, ποιός με σώζει εμένα;
-Δεν το εννοούμε έτσι. Θα τρώμε και
εμείς. Ένα παρακαλούμε. Να μην επιμένετε
να τρώμε όλες τις ημέρες κρέας. Για μας να βράζετε κάθε φορά λίγα φασόλια·
σιτάρι· μπιζέλια· αρακά· καλαμπόκι· ένα είδος την κάθε φορά· η από όλα μαζί·
πολυσπόρια! Και θα ιδείς. Κανείς δεν θα καταλάβει τίποτε! Αντίθετα.
Και θα φαινόμαστε. Και θα είμαστε. Και
πιο γεροί. Και πιο όμορφοι!...
-Μόνο για δέκα ημέρες. Αν ιδείτε, ότι δεν πάμε καλά, ο,τι μας
ειπείς!...
Και
ο σχολάρχης κάμφθηκε.
Λίγο χάρις στα φασόλια, λίγο χάρις
στα πολυσπόρια όλα, που σαν φυσικές τροφές ποτέ και σε τίποτε δεν βλάπτουν,
«λίγο» χάρις στην ευλογία του Κυρίου, οι Τρεις Παίδες, και ο Δανιήλ
εφαίνονταν,πιο όμορφοι, πιο υγιείς, πιο ωραίοι, πιο γεροί, πιο ανδροπρεπείς,
πιο λεβεντόκορμοι από όλους εκείνους που έτρωγαν συνεχώς κρέατα!
Και όταν ήλθαν οι εξετάσεις και τα
τέστ, οι Τρεις Παίδες και ο Δανιήλ αρίστευσαν. Και πήραν τις καλύτερες θέσεις.
Τις πιο μεγάλες. Τις πιο εμπιστευτικές. Συνεπής στις αρχές του ο βασιλιάς δεν
έκανε φυλετικές διακρίσεις. Δεν συνέβη όμως το ίδιο και με όλους τούς
Βαβυλωνίους. Γι αυτούς οι Τρεις Παίδες
ήσαν ξένοι. Και την επιτυχία τους οι εντόπιοι δεν την κατάπιαν! Και δούλεψαν
πονηρά.
Έστησαν παγίδα στον βασιλιά
Ναβουχοδονόσορ και στους Τρεις Παίδες. Και εκείνος, παγιδευμένος τούς διέταξε
να προσκυνήσουν είδωλα. Μη πεισθέντες, ερρίφθησαν στην κάμινο, που την είχαν
κάψει «επταπλασίως»! Μα έμειναν μέσα στην κάμινο της Βαβυλώνας «ανάλωτοι» δηλ.
απείραχτοι! Η φωτιά δεν τούς άγγιξε!
Ούτε τρίχα. Γιατί ο Μεγάλης Βουλής
Άγγελος, ο Θεός και Κύριος μας
Ιησούς Χριστός, «συγκατέβη»· δηλαδή· κατέβηκε από τον ουρανό και μπήκε
μαζί τους μέσα στην κάμινο! Και με την θεϊκή Του χάρη και δύναμη μετέβαλε την
φλόγα σε δροσιά. Και βγαίνοντας από την κάμινο άθικτοι, οι Τρεις Παίδες
ξαναγύρισαν με μεγαλύτερη τιμή και δόξα στις θέσεις τους. Και κανένας δεν
τολμούσε να ειπεί γι αυτούς στον βασιλιά
λέξη κακή!
Τι μας λένε τα λόγια αυτά;
Η νηστεία, η διατροφή με όσπρια,
σπέρματα και φρούτα, έκαμε τούς νεαρούς εκείνους να λάμπουν στα μάτια όλου του
κόσμου σαν πιο όμορφα, πιο γεροδεμένα, πιο λεβέντικα παιδιά από τούς
αβροδιαίτους, από εκείνους που απόλαυαν τα πιο πλούσια και πιο περιεκτικά σε
θρεπτικές ουσίες εδέσματα.
Θα βοηθήσει και εμάς;
Γιατί όχι;
Ούτε
γερνάει. Ούτε κουράζεται. Ούτε βαριέται. Ούτε ...
Λυχνία Νικοπόλεως
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου